આંધળી દોટ મૂકીને જમીનનો કરાર ન કર,
જમાત ઘણી ઓછી છે; લાગણીને વરાળ ન કર.
ચકદાય ગયા છે રાજાઓનાય રાજાઓ ધૂળ તળે,
મહાન થી મહા થઈને તું ચઢાઈ ન કર.
આંખોમાં તો કણો ક્વચિત આપણા જ નાખે છે,
હૃદયથી હૃદયની બનાવટી વાત ન કર.
પોતાના શું? જેને હાજરી પણ ખટકે છે,
એવી માણસની નિશાની સાથ આમ ફર્યા ન કર.
અવરોધ પણ ક્યાં પડે હવે બહુ ઉંચે જતાં,
ઊર્મિઓ સળગાવી શબ્દોથી આમ હસ્યા ન કર.
કરી દીધો છે પથારો જ્ઞાનનો મુજ સમીપ,
અજ્ઞાની વ્યવહારમાં આટલો તોલ્યા ન કર.
સમયનીએ મોકળાશમાં એક વેળા જીવી ગયો છું અંતરમન!
કાળમાં કરડીને હવે તું પડકાર ન કર.